Na jaren van analoge verbindingen tussen apparaten door middel van een RCA kabel (ook wel tulpkabel genoemd) werd in 2003 de eerste versie van HDMI op de markt gebracht. Dit digitale systeem wordt gebruikt om een verbinding te maken tussen een scherm aan de ene kant van de HDMI kabel en audio- of videoapparatuur aan de andere kant. Een voorbeeld hiervan is het koppelen van een televisiescherm aan een home cinema set, waarbij je het geluid van de televisie doorstuurt naar de luidsprekers van de home cinema zet en je op deze manier de best denk- en hoorbare geluidsoverdracht krijgt. In de loop der jaren is het HDMI systeem steeds verder doorontwikkeld en dat is in 2016 geresulteerd in de jongste versie, HDMI 2.1 genaamd.
Nieuwere versies van HDMI
Het is logisch dat alle nieuwere versies van HDMI functies in zich hebben die een verbetering van het oude systeem zijn. Dat wil niet zeggen dat de oudere systemen niet functioneren, maar met de nieuwere versies heb je steeds meer mogelijkheden en kun je steeds meer uit je apparatuur halen. Een nieuwe versie van HDMI betekent niet automatisch dat je ook nieuwe kabels erbij dient aan te schaffen. De kabels die gebruikt worden vanaf versie 1.4 functioneren ook goed bij latere versies van het systeem. Je apparatuur heeft alleen een upgrade nodig om de nieuwste functies te kunnen gebruiken.
Nieuwste HDMI
De nieuwste technologie op het gebied van HDMI en de bijbehorende kabels is te vinden in de 2.1 versie. Al sinds enige tijd zijn de HDMI-poorten op televisies voorzien van de zogenaamde HDMI 2.0a specificatie. Deze zorgen door middel daarvan voor een complete ondersteuning van High Dynamic Range (HDR). Dit laatste houdt in dat de beelden op een scherm elkaar met hoge snelheid kunnen opvolgen, zonder dat er hierbij storingen of haperingen in het beeld optreden. Bij de nieuwste versie, HDMI 2.1, komt er een nog bredere HDR ondersteuning bij, in de vorm van dynamische metadata.
Statische en dynamische metadata
In versie 2.0a worden alleen de statische metadata ondersteund, hetgeen door velen als een beperking wordt beschouwd. Door de komst van HDMI 2.1 is hiervoor een oplossing gevonden. Wat houdt dit nu precies in? Als vanuit de bron (dit kan bijvoorbeeld een blu-rayspeler zijn) een dynamisch signaal gestuurd wordt naar het scherm, wordt op basis van de hardware een optimaal beeld weergegeven. Als je beschikt over dynamische data die doorgegeven kunnen worden naar de televisie, dan wordt het beeld geoptimaliseerd en bereik je een perfecte helderheid en worden de kleuren levensecht en heel duidelijk. Dit is wel deels afhankelijk van de mogelijkheden van het scherm, dit dient daar ook geschikt voor te zijn en deze functie in zich te hebben.
Voorbeeld dynamische metadata
Stel, je kijkt een film die je in de blu-rayspeler gedaan hebt. Bij een systeem met enkel statische metadata kan de kwaliteit alleen maar voor de film in zijn geheel aangepast worden. Dit gebeurt vooraf door de filmstudio. Als je de beschikking hebt over dynamische metadata, kan ook de kwaliteit van iedere scene afzonderlijk aangepast worden, wat de totale kwaliteit van de film dus alleen maar ten goede komt.